Meet mister Tomson

Mijn vriend en ik wonen nu drie jaar in Antwerpen, en alweer twee jaar worden wij hier gezelschap gehouden door een klein monstertje. Tommie, ook wel Tomson of nog beter: mister Tomson, woont sinds september 2011 ook in ons huisje. 

'Waarom een fret?' Deze vraag krijg ik zo vaak, vooral als ik met Tom in de trein richting mijn ouders zit. 'Kan hij niet heel hard bijten?' 'Stinkt 'ie niet?' 'Loopt hij echt los in huis?' 'Wat ligt daar nou op uw schoot, mevrouw? Een bunzing?' 

Nee mensen, dat opgerolde balletje dat zo schattig op zijn rug op mijn schoot ligt te slapen is geen wilde bever, geen wezel, geen bunzing en al helemaal geen hamster (ja, er heeft echt een keer een jongeman van zeker eind twintig aan mij gevraagd of dat dier in mijn carrier een hamster was en hij maakte helaas geen grapje). Het is een fretje en hij bijt niet, maar zou dat wel heel hard kunnen doen als hij niet zo lief was opgevoed. Hij loopt inderdaad los in huis, heeft wel een kooi, maar ook een mandje in de woonkamer waar hij heel graag in ligt te slapen. En ja, een fret is echt een heel leuk huisdier en nee, hij mag geen stukje appel mevrouw, hij is een carnivoor. 

In het begin is het leuk om al die vragen te krijgen van mensen als ik met Tom onderweg ben naar mijn ouders in Nederland, maar na twee jaar ben je daar wel een beetje klaar mee. Rustig reizen is er helaas niet meer bij sinds ik Tom bij me heb. Daarentegen blijft het leuk om op het station een klein jongetje enthousiast tegen zijn vader te horen zeggen dat hij net een stokstaartje heeft gezien. 

Sinds twee jaar hebben wij dus een fretje rond dansen in ons appartement en wij zijn gek op hem. Hij heeft zo'n eigen karakter, is ontzettend grappig en súper vrolijk. Ik heb nog nooit zo'n blij diertje gezien. Hij kan prachtig dansen, zo gek rondspringen alsof het lijkt dat hij een epileptische aanval heeft en je kan gewoon echt verstoppertje met hem spelen; hij doet fantastisch mee. Ook kan hij kunstjes (zelfs automatisch als 'ie kipsticks ziet) en is hij mijn grootste stalker ooit. Loop ik naar de keuken? Tom loopt met me mee. Hij staat altijd aan mijn voeten te kijken wat ik aan het doen ben en als het heel interessant wordt wil hij ook graag nog even opgetild worden. Het liefst krijgt hij dan ook gelijk een rondleiding op onze hoogte door het huis, wat één van zijn favoriete bezigheden is. 

Al met al zijn wij dus ontzettend blij met Tommie erbij, ook al haalt hij soms het bloed onder je nagels vandaan als hij wéér iets doet wat niet mag. Weer alle dozen uit de kast gooit. Of weer probeert de bank te mollen omdat dat zo'n grappig geluid maakt. Of opeens weer op de eettafel zit, ook al had je dat 10 minuten daarvoor voor je gevoel onmogelijk gemaakt. Of als je weer je sleutels kwijt bent. Of je pen, of je markeerstift, of je mobiel, of je vers gesmeerde boterham. Onze Tom is namelijk een kleptomaan. Hij steelt, en niet zo'n beetje ook. Het liefst neemt hij alles mee wat hij tegenkomt om dit vervolgens te verstoppen in één van zijn schatkamers. Zijn schattig koppie maakt echter veel goed en als hij dan even later bij je op schoot ligt te slapen maakt al die kattenkwaad opeens niets meer uit.