We vertrokken onvoorbereid deze keer. Chaotisch en een beetje verstrooid zelfs, zo snel na mijn examens en het einde van Len zijn stage. Midden in de nacht, om 03:30, stapten we na een kleine 2,5 uur slaap in de auto richting Düsseldorf. Mijn broertje was gelukkig zo lief om ons naar het vliegveld te brengen. Vanuit het vliegtuig zagen we al dat Guatemala een mooi land is, veel bergen en heel veel groen.
Ons vliegtuig landde in Guatemala city, door vertraging van ons vliegtuig kwamen we aan het begin van de avond aan. Enthousiast maar ook een klein beetje gespannen liepen we naar de uitgang van het vliegveld, je hoort en leest namelijk de gekste verhalen over Guatemala city en dan vooral verhalen over hoe gevaarlijk deze stad wel niet is. Gewapende overvallen op toeristen zijn hier veel voorkomend en omdat het donker begon te worden was het toch een beetje spannend om zo rond te lopen. We moesten nog geld opnemen en na wat rondgevraagd te hebben (wat erg lastig was zonder Spaans, want haast niemand spreekt hier engels) vonden we een afgelegen pinautomaat. Doordat we zo onvoorbereid waren vertrokken hadden we geen contant geld bij ons en we ontdekten al snel dat pinnen met een normale pinpas vrijwel onmogelijk was. Onze creditcard was dus ons laatste redmiddel en vol goede hoop stopten we de kaart in de pinautomaat. Vol overtuiging tikten we de pincode, die we in het vliegtuig nog samen uit ons hoofd hadden geleerd, in. ‘Ongeldige pincode’ was de reactie van de pinautomaat hierop. Oké, foutje kan gebeuren natuurlijk en opnieuw stopten we de creditcard in de automaat en tikten we de pincode in. Wederom kregen we een foutmelding. Verstrooid keken we elkaar aan, hoe kan dit? Doemscenario’s over wat ons stond te wachten zonder geld op een verlaten vliegveld verschenen voor onze ogen. Snel zochten we in onze spullen onze (natuurlijk goed verborgen ;)) pincode op en we bleken beiden dezelfde cijfers door elkaar te halen. Nadat we onszelf even streng toespraken: ‘klaar met geblunder’ liepen we gewapend met Quetzales en gespaard gebleven van een eenzame nacht op een verlaten vliegveld richting de taxi’s. Hier stond ons een tweede missie te wachten, namelijk een taxi scoren naar het juiste adres, alleen dat allemaal zonder Spaans. De enige overgebleven taxichauffeur bleek alleen totaal geen engels te spreken en was nogal stoïcijns, hij wilde ons namelijk steeds naar een random hostel rijden in plaats van naar het adres dat wij aanwezen. Normaal redden we ons vrij goed met handen en voetenwerk, maar deze taxichauffeur was moeilijk op andere gedachten te brengen. Gelukkig schoot een spaans sprekend meisje ons te hulp, die na overleg onze taxichauffeur erg streng toesprak. Gefascineerd luisterden we naar het gesprek en hierna was de taxichauffeur bereid ons braaf voor een normale prijs naar ons adres te brengen. Voordat we de taxi instapten drukte het meisje ons nog op ons hart heel voorzichtig te zijn, want ‘deze stad is heel, heel gevaarlijk…’.
Oh wat een gestress is dat toch iedere keer: geld opnemen en passen die niet goed werken! Gelukkig is het uiteindelijk wel gelukt! Ben benieuwd naar het vervolg van het verhaal, Guatamala lijkt me geweldig!
BeantwoordenVerwijderen